این شبها که سریال پرمخاطب «میکائیل» از شبکه اول سیما پخش میشود، برای برخی که دغدغههای عدالتطلبی بیشتری دارند، «میکائیل» یادآور احمدینژاد شده است. میکائیلی که به خاطر عدالت و عدم پایمال شدن حق مردم، حرف در گلو مانده مردم را فریاد میزند و علیه باند قدرت و ثروتی که همه میدانند چه جنایتها که نمیکند، حتی بدون مدرک یاری میطلبد. او که حتی به تنهایی و خارج از سازماندهیهای معمول به مقابله با اوباش میپردازد تا جلوی کشته شدن رسولها و سرهنگ دشتیها و دایی عبداللهها را بگیرد. میکائیلی که وقتی میبیند خیلی تنها شده است و مردم از ترس آقاخان کمکش نمیکنند، تصمیم به بازخرید میگیرد و لباس پلیسیاش را میآویزد! البته که به خاطر مردم دوباره برمیگردد.
شباهت زیاد است اما حرف من در شباهت میکائیل و احمدینژاد نیست. یک توصیه دارم برای دوستان عدالتطلب خودم. به راستی اگر قهرمان سریال «میکائیل» شبیه احمدینژاد باشه، آقاخان کیست؟
یادمان نرود که «ولی»مان آمریکا را شیطان اکبر خواند و حتی وقتی داعش در اوج بود، او را دشمن فرعی دانست و دشمن اصلی را آمریکا معرفی کرد. یادمان نرود روز سوم تیر سال 92 را که احمدینژاد گفت: یک توصیه دارم برای شما: اجازه ندهید سطح فکر شما را پایین بیاورند و ذهن شما را فقط مشغول مسائل سیاست داخلی کنند. این چیزا مهم نیست. جهان به سرعت به سمت ظهور در حال حرکت است و مأموریت انقلاب برگرداندن امام به رأس قدرت است. مبادا امام فراموش شود و بالاترین غصه این است که این ماموریت به فراموشی سپرده شود که البته به فضل الهی اینگونه نخواهد شد.
حال با این زاویه دید، آقاخان چه کسی جز دولت مستکبر آمریکا و صهیونیستها هستند؟ آیا تا به حال به شباهتهای آقاخان و باند قدرت و ثروت جهانی فکر کردهاید؟ آنها نیز مانند آقاخان تمام دنیا را برای خود میخواهند. آنها نیز انسانها را میکُشند و خود مجلس ختم میگیرند و حقوق بشر از دهانشان نمیافتد. آنان نیز مدام از طریق رسانههایشان تبلیغ میکنند که آمریکا «یه پیرمرد بازنشسته محترم پولداره» و یک تمدن بشردوست فنآور پیشرفته مرفه! حتی آمریکا نیز مانند آقاخان ژست محترمانه میگیرد و به «محمدرضاها» میگوید که «حق با توئه ولی غلام و چند تا جوان دیگه ممکنه اشتباه کنند و خونی ریخته بشه، پس نصیحت میکنم از این شهر برید.»
یادمان نرود «مکتب امام (ره)» و «استکبار جهانی» دوقطبی واقعی است و سایر دوقطبیهای مندرآوردی از یک سری به اصطلاح تحلیلگر، توهمی بیش نیست.
