پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

همیشه اطرافمان انسان‌هایی بوده‌اند که روزگار خوشی نداشته‌اند؛ درگیر مریضی و کم‌پولی و از دست دادن عزیزان و ... از سوی دیگر همیشه اطرافمان انسان‌هایی بوده‌اند که روزگار خوشی داشته‌اند؛ با تن سالم و تفریح مناسب و جشن و خبرهای خوش.

زمان‌هایی برای انسان پیش می‌آید که تعداد افرادی که روزگار خوشی ندارند نسبت به تعداد افرادی که روزگار خوشی دارند، فاصله معناداری دارند.

آن روزها، حتما حال ما هم خوب نیست؛ چون احتمالا برای تعداد زیادی از آنها کاری جز دعا از دستمان برنمی‌آید.

این روزهای من از همان روزها است. نه تنها اطرافیانم که حس میکنم برای مردم ایران عزیز هم چنین حالتی پیش آمده است. نه تنها مردم کشورم که حس می‌کنم برای اکثریت جمعیت مسلمان دنیا هم همین‌گونه است. 

این اتفاق در واقعیت هم در حال وقوع است یا فقط یک حس است؟ شاید شما بتوانید با نظرتان کمک کنید که تعداد نمونه‌های این تحقیق از 1 نفر به تعداد بیشتری به صورت تصادفی برسد و تعمیم‌پذیری آن بیشتر شود اما چیزی که قطعی است این است که باید کاری کنیم که احوالمان بهتر شود.

به نظرم یک کار از سایر کارها بیشتر جواب می‌دهد. همان کاری که حضرت بهجت به همه توصیه می‌کرد: به چیزهایی که می‌دانید عمل کنید تا خداوند درهای حکمت را بر شما بگشاید.

فردا سالروز شهادت امام صادق علیه السلام است که بیشترین احادیث از این امام بزرگوار به ما رسیده است. بیشترین چیزهایی که می‌دانیم و عمل نمی‌کنیم.

می‌دانیم دروغ، غیبت، تهمت، توهین، سخن چینی، فساد، تنبلی و سستی، آزار دیگران، دل شکستن و ... بد است اما با توجیهات گوناگون و حتی گاهی بدون توجیه انجام می‌دهیم.

می‌دانیم صداقت، کمک به دیگران، ایثار، چشم‌پوشی از خطای دیگران، تلاش و کوشش، عدالت طلبی و ... خوب است اما با توجیهات مختلف سعی می‌کنیم آن را انجام ندهیم.

به قول امام راحل عظیم الشأن‌مان باید مردانه قیام کرد. بسم الله...

 

هر چند هر روز عاشوراست اما روزهای ماه محرم که می‌رسد یادآوری درس‌های عاشورا می‌‌تواند توشه مفیدی را نصیب انسان نماید. قبلا در باب اهمیت عاشورا و عبرت‌های عاشورا نگاشته‌ام، اما دیشب حدیثی از امام صادق علیه‌السلام شنیدم که به نظر بیان آن خالی از لطف نباشد. حدیثی که در باب تفاوت نوع حکومت‌داری بنی‌امیه و ائمه اطهار است و الگو و معیاری برای نقد حکومت‌ها جهت اصلاح امور.

امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند:

آیا نمیدانی امارت بنی امیه بر پایه شمشیر و ظلم و ستم قراردارد ولی «امامت» ما بر پایه دوستی و الفت و وقار و تقیّه و نیک رفتاری و پرهیزکاری و اجتهاد قرار دارد، پس شما مردم را به دین خودتان و به آنچه آن را قبول دارید ترغیب کنید. (بحارالانوار، جلد 69، صفحه 170)

به نظر می‌رسد به دلیل اینکه اکثر این پایه‌های حکومت در رفتار و عمل انسان متجلی می‌شود، ترغیب مردم به دین‌مان هم باید از طریق عمل‌مان صورت پذیرد. سوال اینکه: چقدر در این راه موفقیم؟