مشغول مطالعه کتابی هستم تحت عنوان «کاربردهای راهبردی فناوری اجتماعی» که توسط انتشارات کمبریج در سال ۲۰۱۱ منتشر شده. در صفحه ۴۷ این کتاب به پژوهشی از دی‌پائولو و همکاران اشاره می‌کند که در سال ۱۹۹۶ انجام شده است و نتیجه آن چنین است:
اکثر مردم یک یا دو بار در روز در تعاملات خود دروغ می‌گویند. اگر چه اکثر دروغ‌ها به طور خاص خودخواهانه هستند، اما به ندرت به سود مالی یا فیزیکی اشاره دارند بلکه مزایای نامشهودی مانند عزت نفس یا ارتقای موقعیت اجتماعی دارند.
تقریبا به همان اندازه، دروغ‌هایی هستند که به طور خاص به نفع فردی است که فریب می‌خورد؛ معمولا برای جلوگیری از آسیب رساندن به احساسات او.
در هر دو مورد، اکثر مردم دروغ می‌گویند. یعنی برای بزرگنمایی احساسات مثبت خود و اجتناب از ابراز احساسات منفی دروغ می‌گویند.
دروغ‌ها به آمادگی شناختی کمی نیاز دارند و دروغگوها عموما نسبت به افشای دروغ‌هایشان کمترین اضطراب را احساس می‌کنند علیرغم این واقعیت که بیشتر دروغ‌ها، به صورت آشکار نادرست هستند تا اینکه مفاهیم گمراه‌کننده و ظریف باشند!
- نویسنده کتاب پس از اشاره به این پژوهش، بیان می‌کند که دروغ‌ها بی‌ضرر نیستند و علاوه بر ناراحتی دو اثر مهم دیگر دارند: یکی اینکه صمیمیت را کم می‌کنند و دیگر اینکه معناداری رابطه را زیر سوال می‌برند.
* نظر شما چیست؟ تمایل دارید حتی اگر به نفع‌تان باشد دروغ بشنوید؟ اگر دروغی شنیدید می‌توانید رابطه معنادار یا صمیمی را حفظ کنید؟
