پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

[شهید ثانی] فرماید: «از پلیدترین انواع غیبت، غیبتی است که بعض اشخاص که در صورت اهل علم و فهم هستند و اهل ریا هستند، می‌کنند. زیرا که آنها مقصود خود را می‌فهمانند به صورت اهل صلاح و تقوی. اینها غیبت می‌کنند و اظهار می‌کنند که ما از آن پرهیز می‌کنیم، ولی نمی‌دانند به واسطه نادانی و جهل خود که آنها جمع بین دو زشتی نموده‌اند، یکی ریا و یکی غیبت. و مثل این است کسی که ذکر شود پیش او انسانی، بگوید: الحمدلله که ما مبتلا به حب ریاست نیستیم. یا مثلا مبتلا به حب دنیا نیستیم. یا ما صفت کذایی را نداریم. یا بگوید نعوذ بالله از کمی حیا، یا از بی‌توفیقی. یا بگوید خداوند ما را حفظ کند از فلان عمل مثلا. بلکه گاهی مجرد حمد خدا غیبت است، اگر از آن غیبت کسی فهمیده شود، منتهی این غیبتی است که در صورت اهل صلاح واقع شده. این شخص خواسته که عیب کند غیر را به قسمی از کلام که مشتمل بر غیبت و ریا است، و دعوای خلاصی از عیب و مبرا بودن از آن است با آنکه واقع است در آن، بلکه بزرگتر از آن.»

چهل حدیث، صفحه 317

نویسنده: امام خمینی (ره)