پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

ایرانی‌ها از قدیم، آمدن «بهار» را بهانه‌ای قرار داده‌اند که زمینه‌هایی برای تحول و نو شدن فراهم کنند و به همراه طبیعت، «نو» شوند. «امید» بخش جدایی‌ناپذیر زندگی انسان است و انسانی که امید خود را از دست دهد، چه چیز دیگری دارد؟ در روایات آمده است که از ابلیس پرسیدند که اگر به تو اختیار می‌دادند فقط یک سلاح برای گمراه کردن انسان‌ها انتخاب کنی و سایر سلاح‌ها را از تو بگیرند، کدام را انتخاب می‌کردی؟ و ابلیس پاسخ داده: «ناامیدی از درگاه خدا».

پایان سال ۱۴۰۰ و پایان قرن چهاردهم شمسی نزدیک است. سال ۱۴۰۰ سال سختی بود. برای من هم مانند خیلی از شما دوستان که این متن را می‌خوانید سال سختی بود. چه از نظر شخصی و چه از نظر اجتماعی. اما شکرگزارم که در کنار همه این سختی‌ها، عبرت‌هایی هم وجود داشت که چراغ راه آینده است.

قرآن می‌فرماید: وَإِنَّ لَکُمْ فِى الْأَنْعَمِ لَعِبْرَةً نُّسْقِیکُم مِّمَّا فِى بُطُونِهِ مِن بَیْنِ فَرْثٍ وَ دَمٍ لَّبَناً خَالِصاً سَآئِغاً لِّلشَّرِبِینَ (نحل، ۶۶). (و بی تردید برای شما در دام‌ها عبرتی است، از درون شکم آنان از میان علف‌های هضم شده و خون، شیری خالص و گوارا به شما می‌نوشانیم که برای نوشندگان گواراست.)

باید عبرت بگیرم و به جای آنکه فقط به خون و سرگین فکر کنم، آگاهانه ثمره خالص و گوارای این سختی‌ها را بیابم و قدر بدانم و مسیر آینده را با این سرمایه گران‌سنگ بپیمایم.

به دور از تعارفات و از ته دل، بهار را بهانه قرار دهیم و یکدیگر را حلال کنیم و دعای خیر بدرقه راه هم کنیم.

نوروز مبارک.