آفرین بر حسد!

آفرین بر حسد که چه عدالت پیشه است! پیش از همه، خود ِ حسود  را می‌کُشد.

 

 

امیرالمومنین علی(ع)

تماشاگران فوتبال

تیم ملی ایران برای نخستین بار در تهران مقابل عربستان شکست خورد تا علی دایی با تمام خوبی ها و بدی هاش کنار گذاشته بشه. تحلیل های بسیاری انجام شده در این مورد اما می خواهم از زاویه ای دیگر به این بازی نگاه کنیم که برای من خیلی جالب بود.

دقیقه 70 بازی بود که ایران 1-0 از عربستان جلو بود و یکصد هزار تماشاگر در ورزشگاه آزادی یکصدا علی دایی را تشویق می کردند. تقریبا 20دقیقه بعد بود که دو گل خوردیم و همه چیز عوض شد! تماشاگران می گفتند «علی دایی حیا کن، تیم ملی رو رها کن» و علی کریمی را تشویق می کردند!

سوال من این است که چرا واقعا باید اینگونه رفتار کنیم؟ نمی خواهم از عملکرد علی دایی دفاع کنم، چون به نظر خودم مربیگری تیم ملی برای علی دایی در این زمان مناسب نبود اما چرا در 20دقیقه ما اینگونه تغییر رفتار می دهیم؟ مگر ما در دقیقه 70 نمی دانستیم که حتی اگر این بازی رو ببریم علی دایی عملکرد خوبی نداشت؟ بازی های تیم ملی در یک سال اخیر نشانی از شادابی بازی های ملی نداشت و نتایج خوبی هم نگرفتیم، چرا دقیقه 70 آنگونه علی دایی تشویق شد که 20دقیقه بعد آن تغییر رفتار عجیب را ببینیم؟

جالب تر اینکه علی دایی هم با آن همه تجربه بین المللی، در دقایق پایانی به جای تزریق روحیه به بازیکنانش که از دقیقه 70 بدون تمرکز بازی می کردند نشسته بود و نظاره می کرد! تماشاگران هم از تشویق دست برداشته بودند و بازیکنان با وجود این شرایط تمرکز خود را بیشتر از دست می دادند. یاد نیمه نهایی جام جهانی 2006 افتادم؛ آلمان در کشور خودش مغلوب ایتالیا شد ولی تماشاگران تا آخرین دقیقه و حتی پس از اتمام بازی تا چند دقیقه به تشویق بازیکنان و مربی تیمشان پرداختند!

 

 

 

 

 

شد بهار سرمستان، پایان خزان آمد...

بهار دوست داشتنی و زیبا قدم در خانه هایمان می گذارد. چند ساعت بیشتر به تحویل ِسال نمانده. نوروزی که همه به یاد هم می افتند و به دور از کینه ها به یکدیگر محبت می کنند. اما دو نفر رو هم نباید فراموش کنیم؛ یکی امام زمانمون که ایشالله با اومدنش بهارمون سبزتر و شادتر میشه، یکی هم خودمون که به بهانه ی شاد بودن ارزش هامون رو زیر پا نزاریم.لااقل در تعطیلات هر شب به حساب خودمون برسیم و ببینم روزمون رو چطور گذروندیم.

 

این چنین می گفت یک رزمنده ای           از شهیدی نکته ی ارزنده ای

روزگاری در زمان جبهه ها                      خفته بودم در میان خیمه ها

ناگهان صوتی مرا بیدار کرد                     گفتگوهایی دلم را زار کرد

گوییا این گفتگوی پر نَفَس                      اختلافی بود ما بین دو کس

یک تن از آنها دلش پُر درد بود                  شِکوه ها از یار دیگر می نمود

این چنین می گفت با آه و نوا                 تو به من بسیار بنمودی جفا

جامه ی ذلت نمودی بر تنم                     طوق آتش ساختی بر گردنم

تو مرا کردی اسیر حرف خود                   عمر پاکم را نمودی صرف خود

از همان اول تو را نشناختم                    با تو من سرمایه ام را باختم

دیگر از جانم چه می خواهی برو             تو مرا دادی به گمراهی برو

دیگر اینجا سرزمین جبهه هاست            دست از من برنمیداری چرا ؟
الغرض این شِکوه ها پایان نداشت          باور این صحنه ها امکان نداشت

آمدم از راه صدق و ائتلاف                     تا که شاید حل کنم این اختلاف

گوشه ی آن خیمه را بالا زدم                 بر همه پندارهایم پا زدم

ناگهان دیدم که یک تن بیش نیست        روی خاک افتاده بود و می گریست

آنکه از دستش شکایت می نمود           نفس بود و نفس بود و نفس بود

دیدمش با خویش نجوا میکند                نفس خود را خوار و رسوا می کند

آری ، این آیین مردان خداست               نفس را هر شب نمایند بازخواست

یادم آمد یک حدیث پربها                       از امام کاظم آل عبا

از حساب نفس هر کس شد جدا           لیس منا اهل بیت المصطفی

 

 

الگو

 «لقد کان لکم فی رسوالله اسوة حسنة» قطعا و مسلماً زندگی پیامبر الگوی خوبیست برای شما.

روزی عرب ناشناسی وارد مسجد پیامبر شد و از مردم سراغ پیامبر را گرفت. به سمت پیامبر رفت و گفت: من خسته ام، پاهای مرا ماساژ بده!! جمعی از اصحاب پیامبر که کنار پیامبر بودند با تندی با او برخورد کردند ولی پیامبر رحمت و مهربانی با سعه صدر گفت: آرام گیرید؛ او از من خواسته که خستگی از تنش بزدایم، شما عصبانی می شوید؟

پیامبر اسلام شروع به ماساژ پاهای عرب ناشناس کرد؛ در همان حال عرب ناشناس گفت: اشهد ان لا اله الا الله، و اشهد ان محمد رسول الله!

همه تعجب کردند؛ گفتند جریان چیست؟ عرب ناشناس گفت: من شنیده بودم کسی در مدینه، ادعای پیامبری دارد. با خود گفتم به اینجا می آیم و از او این درخواست را می کنم! اگر او خشمگین شد یعنی مثل پادشاهان هست و پیامبر نیست، ولی اگر با من مهربان بود و خشمگین نشد یعنی پیامبر است.

اما به راستی چند نفر از ما(نه با مقام پیامبر بلکه در همین مقام خودمان) از این درخواست خشمگین نمی شویم؟ کاش به جای مرید آدم های دنیایی شدن و طرفداری محض از انسان های خطاکار، مرید پیامبر و در زمان خودمان امام زمان(عج) بشویم.

 

  

سه پرسش از خاتمی

 

سلام

 

با تشکر از علی که منو به این بازی دعوت کرد . هر چند که دغدغه اصلی من در این وبلاگ کارهای فرهنگی است اما با نظر به اینکه انتخاباتی در پیش داریم که فضای دو فکر فرهنگی متفاوت در آن به چشم می خورد لازم دونستم این دعوت رو پاسخ بگم و از آقای خاتمی 3 سوال بپرسم . هر چند که عقیده دارم طرح این سوالاتِ بسیار از سوی اشخاص مختلف بیشترین کمک به آقای خاتمی برای تنظیم سخنرانی های انتخاباتی خود است ؛ اما مثبت فکر می کنم و می پندارم که آقای خاتمی واقعا تغییر می کند و بین حرف و عملشان تفاوتی حاصل نمی شود تا آرای مردم را جمع کند !

 

سوال اول – آیا شما واقعا به مردم سالاری دینی پایبندید ؟

یادم هست که بسیار می گفتید : «زنده باد مخالف من». این را به فال نیک گرفتیم ؛ اما به محض اینکه تفکری متفاوت(نه حتی مخالف) با تفکر شما، تفکر خود را بیان می کرد از سوی رسانه های بی شمار شما با واژه هایی مثل خشونت طلب، تروریست، چماقدار و ... تعریف می شد . یا وقتی مردم به تفکر شما رای دادند ، رسانه های شما مردم را به صفت های باهوش و فهیم مورد خطاب قرار می داد ولی وقتی به تفکری غیر از شما روی آوردند مردم تبدیل به لشکر قابلمه به دست شدند !! ( که نمونه اخیر آن را در سفر رئیس جمهوری به یزد دیدیم). آیا واقعا مردم ما اینگونه اند که به خاطر نهار به استقبال کسی می روند که طرز تفکر او را نمی پسندند؟ چرا در این سه سال و چند ماه به رای مردم احترام نگذاشتید و پیوسته به نماینده مردم توهین کردید ؟

 

سوال دوم – شما در پایان 8 سال ریاست جمهوریتان گفتید که عده ای نگذاشتند کار کنید !!! آیا به این اعتقاد ندارید که بزرگترین قدرت ، قدرت خداست و پس از آن قدرت ملت ؟ به راستی چه کسانی نگذاشتند شما کار کنید؟

حتی اگر به این دو قدرت اعتقاد ندارید، چه تضمینی وجود دارد که این بار آن عده بگذارند شما کار کنید؟ آیا آمده اید که دوباره برای مردم فرصت سوزی کنید؟ که دیدیم چگونه فرصت خوبی را که در 2 خرداد 76 برایتان پیش آمد با مدیریت غلط خود به تهدید تبدیل کردید؛ و فرصت به جای اینکه صرف مردم شود تبدیل به فرصت کسانی شد که با جمهوری اسلامی مردم ایران عناد داشتند.

 

سوال سوم – صحبت های جدیدی از شما می شنویم: پاسداری از آرمان های انقلاب، فرهنگ شهادت، دفاع از ولایت فقیه و ... . آیا باور کنیم که با آمدن دولت نهم و احیای گفتمان امام (ره) و رهبری شما طرفدار این مباحث شدید؟ یا باز هم مثل اکثریت موارد دوستان نزدیکتان برایتان تصمیم گرفته اند که با این صحبت ها، آرای مردم را به دست آورید؟ اگر جوابتان گزینه اول است باید دولت نهم را به خاطر کار فرهنگی قوی اش تحسین کرد، و اگر پاسختان گزینه دوم است توصیه ای دوستانه برایتان دارم که هنر تصمیم گیری خود را افزایش دهید تا دیگران به جای شما تصمیم نگیرند.

 

هیچ کس رو به این راه کج ( به قول علی ) دعوت نمی کنم !!ضمنا نظر خواهی این پست رو فعال گذاشتم که هر کس در حد شخصیت خودش نظرش رو بنویسه .