مهارت های اجتماعی در ارتباطات میان فردی

کسی دارای مهارت اجتماعی است که با دیگران طوری ارتباط برقرار کند که بتواند به حقوق ، الزامات ، رضایت خاطر و یا انجام وظایف در حد معقولی دست یابد ؛ بی آنکه حقوق ، الزامات ، رضایت خاطر یا وظایف دیگران را نادیده بگیرد و در عین حال بتواند در این موارد مبادله ای باز و آزاد با دیگران داشته باشد .

یک کتاب عملیاتی که می تونید فصل به فصل اون رو در زندگی خودتون انجام بدید و تاثیرات اون رو در پیشرفت ارتباطات میان فردی خودتون ببینید . کتاب حاوی نکاتی است که باعث می شود ارتباطات میان فردی ما تبدیل به یک ارتباط ماهرانه و مهمتر از آن آگاهانه تبدیل شود . شاید برخی از نکات کتاب رو در ارتباطات روزمره خودمون انجام میدیم اما خیلی از اونها آگاهانه نیست . با آگاه شدن از اونا می تونیم میزان دستیابی به اهدافمون طی ارتباطات روزمره مون رو بسنجیم .

این کتاب شامل 12 مهارت به ترتیب زیر است :

ارتباط میان فردی : مدل مهارتی ؛ ارتباط غیر کلامی ؛ پاداش و تقویت ؛ پرسش ؛ بازگرداندن ؛ آماده سازی و خاتمه ؛ توضیح دادن ؛ گوش دادن ؛ افشای خود ؛ نفوذ ، ابراز وجود ؛ تعامل در گروهها و رهبری.

 

 

هدیه

دیدید وقتی یه هدیه یا یادگاری از بزرگی یا یکی از عزیزانمون می‌گیریم چطور ازش مراقبت می‌کنیم‌؟ هر کسی هر چقدر هم اصرار بکنه  و هر قیمتی رو اون بذاره حاضر نیستیم به کسی بدیم. بیاید مواظب باشیم که این معصومیتی که خدا تو این ماه بهمون داده یا لااقل پیشرفتی که حاصل شده رو نفروشیم. یا لااقل ارزون نفروشیم! عیدتون مبارک...

 

پای کار ...

به همین زودی شب قدر هم رسید. نیمه شعبان که مکه بودم نتونستم از امام زمان (عج) بنویسم، با خودم گفتم امروز یه شعر از زبان حضرت بنویسم و به دوستان خوبم بگم که شب قدر شیعه باید متفاوت با شب قدر وهابی‌ها باشه که نیمه شعبان غربت آن حضرت در کنار خانه خدا کاملا مشهود بود. امشب نزاریم امام زمان (عج) در دل ما هم غریب باشه!

 

بَه چه خوش گفته رسول کردگار             افضل الاعمال باشد انتظار

انتظاری که نبی فرموده چیست             منتظر در منظر آن یار کیست؟

منتظِر باید به راه منتظَر                        بگذرد از هستی و از جان و سر

گر بیاید آن امام با وفا                           در همین تهرانِ ما پرسد ز ما

کو نشان شیعگی شهرتان؟                 تا نمایم من دعایی بهرتان

خویش را در مهلکه انداختید                  که امام خویش را نشناختید

گوییا درس جدیدی خوانده‌اید                غافل از رسم شهیدان مانده‌اید

زود آدم‌های دنیایی شدید                    با گناه خود پذیرایی شدید

رفت از یاد شما آن روزها                      گریه‌ها و ناله‌ها و سوزها

دوری از راه سعادت می‌کنید                 غفلت از شوق شهادت می‌کنید

یک نفر بی‌جرم و بی‌تقصیر نیست         این کدورت‌ها که بی‌تاثیر نیست

عفت و شرم و حیا، ایمان چه شد؟        غیرت ناموسی مردان چه شد؟

نانِ شبهه لقمه‌ی مردم شده                چادر زن‌های شیعه گم شده

کو حجاب فاطمی بانوان؟                     کو مرام خالص نسل جوان؟

نیست از هجرم دلی غرق ملال             بس که کردید هر حرامی را حلال

نیست یک خانه نجیب و بی‌گناه            تا شبی آنجا بگیرم من پناه

من امامم سرپناه من کجاست؟            هیئتی‌ها جایگاه من کجاست؟
وای در هیئت اگر غفلت کنید                 از زنا بدتر اگر غیبت کنید

عمرتان صرف سخن چینی گذشت         در لباس دین به بی‌دینی گذشت

من چراغ و ریسه می‌خواهم چه کار؟      شیعه می‌خواهم که باشد پای کار

شیعه‌ی خالص به دنبال من است          دائما فکر من و آل من است

منتظر باشید تا آیم ز راه                       بی‌پناهان را دهم آخر پناه

من دعا گوی شما هستم ولی              از شما خواهم گدایی از علی

راه جدم مرتضی راه من است               هر که در این راه باشد ایمن است

 

* این شعر توسط حاج منصور ارضی خوانده شده است.

 

نگار آشنا....

ای آسمان‌تر از همه، بالاتر از همه                        ای بی‌کران‌تر از همه، «دریا»تر از همه
‌‌سبحان ربی همه‌ی سجده‌های من                     پروردگار سبز «مبرَا»تر از همه
‌دیدیم از تمام جهان مرده‌تر شدیم                        پس آمدیم پیش «مسیحا»تر از همه
تو زودتر به دامن زهرا نشسته‌ای                         پس این تویی تو، بچه‌ی «زهرا»تر از همه
ما از تو هیچ وقت نفرما ندیده‌ایم                          ای جمله‌ی همیشه «بفرما»تر از همه
سلام؛ چه کلمه‌ی زیبایی... یاد 35 روز پیش میفتم که در کنار مزارت در حال وداع با مدینه بودیم. چه دعای وداع زیبایی که در تمام جملاتش سلام هست! شاید نویدبخش این است که به زودی برمی‌گردم و شاید...
نمی‌خواستم امسال چیزی بنویسم یا لااقل به عنوان پست وبلاگ مطلبی بزارم. اما:
ای که ز عشقت زنده منم، گفتی از عشقت دم نزنم، من نتوانم نتوانم نتوانم...
فکر می‌کنم به اینکه این یک سال گذشته با دل من چه کارها کردی. هیچ کسی نمی‌دونه اما خودت می‌دونی که:
اول تو را سرشت و انسان درست کرد                  دوم تو را نوشت و قرآن درست کرد
بعدا گِل اضافه‌ی‌تان را افاضه کرد                         تا از من ِسه نقطه مسلمان درست کرد
همیشه به این فکر می‌کنم که چی شد امسال اومدم پیشت! شاید از اربعین شروع شد و شاید هم از عید نوروز امسال! نمی‌دونم چی شد که این شعر همیشه یادم میومد که:
وقت آن است به ما عشق تو را هدیه کنند            ساغر از باده‌ی توحید به ما هدیه کنند
سحری دولت دیدار رخت دست دهد                   بلکه ای دوست به ما شهد لقا هدیه کنند
تحفه‌ی عشق تو شاید به فقیران بخشند             گوهری گاه سلاطین به گدا هدیه کنند
ای طبیبی که به درمان بلا شهره تویی                دردمندان تو را بلکه شفا هدیه کنند
مثل اینکه این شعر زمزمه رفتنم بود و چه گذشت بر من در مدینه...  اما دلبر مهربانم! من هنوز خوب نشدم، یک گوهر دیگری بر من عطا کن تا لیاقت عشق تو رو داشته باشم. اگه آدم خوبی بشم قول میدم به همه بگم تو طبیبم بودی و چه طبیب خوبی هستی...
من زنده‌ی نسیم مسیحا دم توام                        آدم اگر شدم به خدا آدم ِ توام
یه کاری کن همیشه با چشمان پرستاره تو آرامش بگیرم و همیشه عاشقت بمونم. بهت میگم یه کاری کن چون اگه به خودم باشه من آبادی نمی‌بینم!
من قهر کرده‌ام از همه تا دوستت شوم                من منت نگاه تو صد بار می‌کشم
طوری درست کن که بدهکار تو شوم                   وان دم ببین که ناز طلبکار می‌کشم
‌ای با وفا نگاه تو آرامش من است                       زین رو بود که دست ز انظار می‌کشم
بچه‌ها! امشب یه شب خاصه. امشب رو ساده از دست ندید که «گر گدا کاهل بُوَد تقصیر صاحبخانه چیست؟» سعی کنیم لااقل همین امشب رو بر ذکر خدا دوام داشته باشیم. اگر دست شما را گرفت و در آسمان زیبایش پرواز کردید منم دعا کنید.
من و ماهی که سرتاسر خدایی است                من و ماهی که پایان جدایی است
من و مهمانی قرآن و عترت                              که ثقلین نبی در حق نمایی است
نمی‌دانم چه کس کرده دعایم                          که هر چه دارم از فیض دعایی است
کنم تا این که جبران گذشته                             وجودم طالب فیض و عطایی است
توکل بر خدا کردم که گفتند                              بیا امشب که عید مجتبایی است
خدا باب کَرَم را باز کرده                                   گنه بخشی ز نو آغاز کرده
خدا تفسیر کوثر کرده امشب                            عجب لطفی مقدر کرده امشب
به زهرا نام مادر را عطا کرد                              گلی تقدیم حیدر کرده امشب
لقب بر یک زن پست و عقیمه                           معیّن لفظ ابتر کرده امشب
برای شرح اسم یا کریمش                               به دنیا لطف دیگر کرده امشب
حسن را سفره دار خانه‌ی خود                         خدا تا روز محشر کرده امشب
‌حسن آمد، خدا معروف گردید                          به احسان و کرم موصوف گردید
 

 

 

 

 

 

 
 

تو خود کشیدی ناز من

هر چند ای رب کریم توبه شکستم بارها                    از کرده‌ام بر مردمان ظاهر نشد اسرارها

پیشانی عفو تو را پُر چین نسازد جرم ما                    آینه کی بر هم خورد از زشتی رخسارها

در فکر دنیا زیستم، دور از تو مولا زیستم                   بی حاصلی شد حاصلم از گردش ادوارها

دل را که باشد جای تو، شد خانه‌ی اعدای تو              وحدت کجا معنی دهد با کثرت دلدارها

با معصیت خو کرده‌ام، سوی گنه رو کرده‌ام                 حالا پشیمان آمدم، از زشتی کردارها

از کرده‌ام هستم خجل، وقت سفر ماندم به گل           خوبان همه رفتند و من، جا مانده‌ام از یارها

در معصیت پرداختم، سرمایه خود باختم                    این ورشکسته بنده‌ات، شد شهره‌ی بازارها

در دل پر از شوق گناه، بر لب به ذکر یا اله                 سودی نبخشیده مرا، تکرار استغفارها

تو خود کشیدی ناز من، گفتی شوی همراز من          گفتی بیا از من بجوی درمان جمله کارها

آغوش خود وا کرده‌ای، من را تماشا کرده‌ای               از ظلمتم کردی رها، در پرتو انوارها