پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

بسیاری چیزها هست که می‌خواستم بنویسم اما وقتش نشده. همیشه به خودم می‌گویم وقت نکردم بنویسم اما چه کنم که اگه صادقانه بنگرم، باید بگویم تنبلی کردم و ننوشتم! مگر نوشتن یه پست وبلاگی چقدر زمان می‌برد و با همه سرشلوغی‌های کاری و غیرکاری، مگر نمی‌توان چند دقیقه از حضور در تلگرام کم کرد و به جای آن تولید محتوای وبلاگی کرد تا آن مطلب در حافظه وب بماند؟

راجع به موضوعات مهمی ننوشتم.

مثلا راجع به پایان قلمروی سرزمینی داعش در این روزها. بله! به همین وضوح: پایان قلمروی سرزمینی. مدافعین حرم زحمت بسیار کشیدند و خون دادند و رشادت به خرج دادند تا قلمروی سرزمینی داعش را از بین ببرند اما از این به بعد دیگر وظیفه ما اصحاب فرهنگ و رسانه است که جهاد سخت‌تر را جدی‌تر بگیریم و تفکر داعشی را از بین ببریم. تفکر داعشی فقط متعلق به اعضای چند ده هزار نفره داعش نیست. تفکر داعشی می‌تواند حتی در خود ما هم کم و بیش وجود داشته باشد. جهاد اکبر یعنی همین!

راجع به هوای بد این روزهای سیاست داخلی ایران که یکی دیگری را گاز می‌گیرد و در نهایت همه مردم را!

راجع به پایان ماه صفر و آمدن ربیع دوست داشتنی با همه دلتنگی‌هایش که:

ربیع با تو ربیع است ای صنم ورنه               بهار بر سرم آوار می‌شود بی تو

در مورد این روزهایم. در مورد کتاب‌ها و مطالبی که در حال مطالعه‌شان هستم و ...

به خودم قول داده بودم هر کتابی که خواندم را در وبلاگم معرفی کنم. اما تگ معرفی کتاب وبلاگم عدد ۴۷ را نشان می‌دهد و تگ کتاب‌های خوانده شده گودریدزم عدد ۱۷۴ را! یعنی حداقل ۱۲۷ کتاب را معرفی نکرده‌ام. گیریم ۲۷ تا از آن کتاب‌ها نیاز به معرفی نداشته‌اند یا نمی‌شد معرفی کرد اما بقیه کتاب‌ها چه؟ باید همه را به مرور اضافه کنم. اما برای اینکه حال و هوای بایگانی وبلاگم نامرتب نباشد، احتمالا تاریخ پست‌های معرفی کتاب را به تاریخ اتمام مطالعه آن کتاب می‌زنم که به لطف گودریدز همه‌شان ذخیره شده است. چون پست قدیمی می‌شود برای دنبال کنندگان ستاره نمی‌آید و ممکن است در آرشیو هم پیدا کردنش سخت باشد. بنابراین سعی می‌کنم یکی دو روز به عنوان پست ثابت اول وبلاگ نگهشان دارم.

قول داده بودم که بندهای زیبا و آموزنده هر کتابی را که می‌خوانم در تگ نقل قول وبلاگم بیاورم. از آن هم تا حد قابل توجهی غفلت کرده‌ام. ان شالله آن هم به مرور اضافه خواهد شد.

 

امروز به اتفاق همسرم سوار تاکسی بودیم که دو نفر از برادران افغانستانی هم سوار شدند. به محض اینکه سوار شدند، راننده گردنبند شبیه پلاک یکیشون رو سوژه خنده کرد و راجع به آویزی که شبیه فشنگ بود، گفت: تیر داشت میومد سمتت و اثر نکرد و آویزونش کردی؟ جوان افغانی که حدود ۲۰-۲۲ سال سن داشت با روی خوش جواب داد و گفت:‌ بله.
راننده پرسید: مدافع حرم هستید؟ اون یکی گفت بله.

پرسید چقدر می‌گیرید؟ گفت ۳ میلیون.

راننده از آینه به من نگاه کرد و گفت: می‌بینی؟ اونوقت من باید ۱۳۰۰ درآمد داشته باشم.

گفتم: اینها جونشون رو گرفتن کف دستشون. شما حاضری با ۳ میلیون یا حتی ۱۰۰ میلیون جونت رو بگیری کف دستت؟ گفت: نه، کل تهران هم بگن مال تو ، وقتی نمی‌دونم برگشتی در کار هست یا نه، قبول نمی‌کنم. گفتم: خب چرا پس به این‌ها گیر میدی؟ به اون مدیرهایی اعتراض کن که ماهی ۲۰ میلیون می‌گیرن و هیچ کاری هم نمی‌کنند.
جوان افغانی گفت: پول چیه؟ یک زیارت آنجا به اندازه همه دنیا می‌ارزه.
راننده گفت: حرم دوباره ساخته میشه، مگه خراب بشه چی میشه؟ جوان افغانی گفت: شما چرا ۸ سال جنگیدید؟ راننده گفت: آنها می‌خواستن خاک ما را بگیرند، ناموسمان در خطر بود.

همسرم گفت: اهل بیت پیامبر که از ناموس مهم‌ترند. اگر دشمن خانه‌تان را خراب کند، می‌گویید دوباره می‌سازم؟
به مقصد رسیده بودیم و باید پیاده می‌شدیم. به این فکر می‌کردم اگر شهامت جهاد در راه عقیده نداریم، لااقل به جای زخم زبان زدن به دلیران، تشکر کنیم یا حداقل در حضور آنان سکوت کنیم. چقدر غریبند مجاهدان مدافع حرم...