ای دوست تمنایی دارد ز تو این بنده با عبد مدارا کن ای خالق بخشنده
سنگینی عصیانم بگرفته گریبانم محکوم به عقبایم منمای شتابنده
از بس که خطاکارم، شرم از رخ تو دارم بر روی تو از رویت مشتاقم و شرمنده
با خجلت و با حسرت هم سفره خوبانت در حشر چه سازد این رسوای پناهنده؟
در محضر خوبانت مگذار شوم ضایع حتی به کریمانت منمای تو پرونده
خوبان به روی مهمان در را که نمی‌بندند وز خانه نمی‌رانند مسکین سرافکنده
آغوش مدارایت، دامان دل آرایت بگشا به تسلای غم‌های پراکنده
ابلیس وقیحانه پشت در میخانه بنشسته به تزیین دنیای فریبنده
با این دل بی‌تقوا، با این خطر اغوا یا رب چه کنم بین این جاده لغزنده؟
در توبه نصوحم کن، نستوه چو کوهم کن توبه ز من و بخشش باشد ز تو زیبنده
وقت است که دریابی در این شب مهتابی این گوشه نشینت را با توشه آینده
تا حال چنین بوده، عفو از تو گناه از من من بعد چه خواهد شد ای خالق بخشنده؟
