پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

همین که از لب ما آه آه می‌افتد                        طبیب زودتر از ما به راه می‌افتد
دو روز رفتم و با پای خویش برگشتم                   همیشه کار گدایان به شاه می‌افتد
کریم بودن و بخشیدنت به جای خودش               بگو کی از سر ما این گناه می‌افتد؟
اگر که بار من از شانه‌ام نیفتاده                         بدون لطف تو خواه و ناخواه می‌افتد
به ما نگاه بینداز، چشم سلطان هم                  گهی به روی غلام سیاه می‌افتد
هر آن کسی که بدون علی (ع) صدات کند            اگر ز چاله درآید به چاه می‌افتد
در این بساط که دریا به قطره محتاج است            نیاز کوه گناهی به کاه می‌افتد
فدای شاه غریبی که لحظه آخر                        به نیزه تکیه زند، بی‌سپاه می‌افتد
فدای شاه غریبی که رأس پرخونش                    به پای دخترکی بی‌پناه می‌افتد

 
* این شعر توسط حاج منصور در شب سوم ماه رمضان سال ۹۰ خوانده شده است.

* فایل صوتی این شعر را می‌توانید از اینجا دریافت نمایید.

هر جا سخن از خاک دری هست، سری هست     هر جا تب عشق است، دل در به دری هست
دیروز گدایان همه دنبال تو بودند                          هر جا که شلوغ است، یقیناً خبری هست
اجداد من از دیر زمان عاشق عشقند                   دیدید که در طینت ما هم هنری هست
بازار مرا با قدمت گرم نکردی                               یک چند غلامی که بیایی ببری هست
در غیبت شه، روی به شهزاده می‌آرند                 صد شکر که در خانه آقا، پسری هست
هر جا قد و بالای رشیدی است، یقیناً                  دنبال سرش نیم نگاه پدری هست
یا حضرت ارباب،دمت گرم و دلت شاد                   یا حضرت ارباب کرم‌خانه‌ات آباد


داریم همه محضر تو عرض سلامی                      تو شاهی و ما نیز هر آنچه تو بنامی
تا خانه‌ی آباد شما بنده‌پذیر است                        نامردترینم نکنم میل غلامی
ای قامت قد قامت تو عین قیامت                        قربان قدت صد قد و بالای گرامی
تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی        پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟
تو مفترض‌الطاعه‌ترین واجب مایی                       هر چند امامت نکنی، باز امامی
هر کس که هوای پدری داشته باشد                   خوب است که همچین پسری داشته باشد


انگار رسول است، نمایی که تو داری                   انگار بتول است ،صدایی که تو داری
بد نیست که هر روز عقیقه بنمایی                     با این قد انگشت‌نمایی که تو داری
باید که برای تو کرم‌خانه بسازند                          از بس که زیاد است گدایی که تو داری
از شش جهت کعبه دل لطف تو جاری است          از سفره‌ی پر جود و سخایی که تو داری
تو آنقدر از خویشتن خویش گذشتی                   که منتظر توست، خدایی که تو داری
کاری نکن ای دوست مرا از تو بگیرند                    بگذار که عشاق به پای تو بمیرند


ای سیر کمالات همه تا سر کویت                       ای آب فرات لب من آب وضویت
ابن الحسنت گفته حسین، بس که کریمی           مانند حسن جود بود عادت و خویت
عالم همه حیران ابوالفضل و حسینند                  ماتند ابوالفضل و حسین از گل رویت
پایین قدم‌های حسین جای کمی نیست              جا دارد اگر غبطه خورد بر تو عمویت
اینقدر مزن آب به سرخی لب خود                      حیف است که پیچیده شود اینهمه بویت
حیف از تو مرا عبد و غلام تو بدانند                      باید که مرا عبد غلامان تو خوانند


ای زاده‌ی زهرا جگرت می‌رود از دست                  امروز که دارد پسرت می‌رود از دست
ای کاش که بالای سرش زود بیایی                     گر دیر بیایی ثمرت می‌رود از دست
بد نیست بدانی اگر از خیمه می‌آیی                   با دیدن اکبر کمرت می‌رود از لطیفیاندست
افتادنت از زین پدرت را به زمین زد                      برخیز وگرنه پدرت می رود از دست
برخیز که عمه نبرد دست به معجر                      برخیز به جان من و این عمه‌ات، اکبر


* این شعر توسط حاج منصور در شب میلاد علی اکبر (ع) خوانده شده است.


* شاعر: علی اکبر لطیفیان

حق نعمت نتوان کرد ادا، رحمان را                      که عطا کرده به ما آینه قرآن را
تربیت یافته مکتب وحی نبوی‌ست                      قوت مدحت او نیست مدیحه‌خوان را
آسمان‌ها و زمین روشنی از او دارند                    عرشیان خیره شوند این شجر رخشان را
بهجت قلب نبی کوثر جوشان رسول                  عطر سیبی که معطر بکند رضوان را
در عبادات نبی، وقت مناجات علی                    افق معرفتش خیره کند انسان را
کیست آزاده‌تر از بانوی تقوی و عفاف                 که شکوهش شکند شاکله شیطان را
مرحم زخم پدر بود به پیکار احد                        باید از فاطمه آموخت چنین عرفان را
معجز فاطمه آن نیست که با دست دعا              رد طوفان کند و حکم کند باران را
معجز فاطمه آن است که با تیغ بیان                   خوب منکوب کند سلطنت طغیان را
هست روشنگری فاطمه اعجاز بزرگ                  نیست داعیه انکار چنین رجحان را
بندگی کرد خدا را به همه ابعادش                      او که آموخت به ما بندگی منان را
مادر ما نه فقط شیعگی آموخت به ما                 بهر این شیعه شدن داد به ما امکان را
قدر کوثر نکند درک، مگر همتایش                       جز علی شرح نشاید که کند برهان را
وصف صدیقه کجا و سخن ناقص من                   واگذارید به ابرار چنین میدان را
بهتر آن است دم از خطبه جانانه زنیم                 تا که تطهیر کند بارش کوثر، جان را


کیست تا فهم کند درد و غم پنهان را                  یا که مرحم بنهد زخم دل سوزان را
همه دیدند که برخواست به عزم مسجد             انسیه همره خود خواند بسی نسوان را
خاطر شهر پر از خاطره احمد شد                      تا که انداخت ردا قامت نور افشان را
تا لبش خطبه به نام ازلی کرد شروع                  ملک از هر سخنش برد دُر غلتان را
جان فدای کلماتش که به شیوایی محض            اول خطبه کند حمد و ثنا سبحان را
سخنانش به فصاحت همه پیغمبروار                  این‌چنین کرد تصرف دل هر انسان را
ایها الناس! بدانید که من فاطمه‌ام                     که خدا داده به ما عزت جاویدان را
جاهلیت چه شد از یاد شما شد، مردم!              پشت کردید چرا قافله رضوان را
ای غدیر آمدگان! قصه بیعت باقی است               با چه عذری بشکستید چنان پیمان را
چه شد آن روحیۀ رزم و سلحشوریتان                نام و نان برده مگر از دلتان فرقان را
با شمایم! مگر این آیه فراموش شده                  که اولوالامر سزاوار بود فرمان را
نه علی بود که با فتنه گران می‌جنگید؟              تا فراگیر نبینید دگر طوفان را؟
من به تکلیف الهی‌ام عمل خواهم کرد                  می‌کشم باز بر این فتنه، خط بطلان را
به شکوهش، به جلالش، به قیامش سوگند        خطبه‌اش ریخت به هم دایره امکان را


باز تجدید کنم مطلع این عنوان را                        بازخوانی کنم این دفتر و این دیوان را
راستی فاطمه از ما چه توقع دارد؟                      نقش ما چیست در این خطبه، بدانیم آن را
نه، روا نیست که از فاطمه گوئیم ولی                  درد او را نشناسیم و غم دوران را
ذاکران! این همه اندوه به عالم اما                        واژه‌هامان همه گفتند فقط هجران را
شاعران! از خط و خال این همه گفتیم ولی           شعر امروز نزیبد مژه و مژگان را
قلم امر به معروف بگیریم به دست                       مگر از جامعه بیدار کند وجدان را
بیش از اینها نشویم از شهدا جا مانده                 درد امروز بصیرت طلبد درمان را
شیعه فرزند زمان است خدا می‌داند                   برنتابد ستم کفر و تب کفران را
شعر بیداری اسلامی امروز این است:                  امت فاطمه! دریاب مسلمانان را
هست آزادی بحرین، چنان خرمشهر                     کیست رزمنده جانباز چنین میدان را
ای خوش آن نغمه که آهنگ جهان‌آرا بود               خیز، سربند ببندیم همه گردان را
به خدا وعده پیروزی مولا حتمی است                  شیعه تا قلب اروپا ببرد طوفان را
باز هم میکده عشق به پا خواهد شد                  ساقی از جام ولا جرعه دهد رندان را
باز هم سفره‌ای از کرب و بلا پهن شود                شهد شیرین شهادت رسد این عطشان را
مادر! امروز دلم یاد شهیدان کرده است                  یاد آن طایفۀ پیش خدا مهمان را
دوستانم همه رفتند و نبردند مرا                          چه کنم من؟ چه کنم این غم بی‌پایان را؟
جای شکر است خدا را ز دم روح الله                     که سپرده به مسیحا نفسی بستان را
رهبر نهضت ما شکر خدا زهرایی است                   نفس نافذ او اوج دهد ایمان را
پسر فاطمه هم ارث بَرَد از مادر                            روح امید دمد مملکت سلمان را
بس جوادی و حسینی است ولی نعمت ما            به رضا می‌سپرد سال به سال ایران را
بی‌ولایش نکند دم ز عدالت بزنیم                         دست، هیهات، رهانیم چنین دامان را
ما همه گوش به فرمان تو هستیم علی                بی‌قراریم نثار تو کنیم این جان را
دست زهراست نگهدار علمداری تو                       تا به مهدی برسانی عَلم قرآن را
ای فروزنده‌تر از تابش خورشید، رُخت                    جلوه کن بر من و بگشای لب خندان را


* شعری که شاعر اهل بیت (ع)، حاج محمود ژولیده، در حضور رهبر معظم انقلاب در سوم خرداد ۹۰ خواند.

مولوی در مثنوى قضیه‌اى را نقل مى‌کند و مى‌گوید در یک شهر کافرنشین، محله‌ى مسلمان‌نشینى بود. دخترى از خانواده‌ى مسیحى، عشق اسلام در دلش افتاد و عاشق اسلام شد. او خواست مسلمان بشود، اما پدر و مادر مانع بودند. به پدر و مادر و خانواده اعتنایى نمى‌کرد و به کلیسا هم دیگر نمى‌رفت. پدرِ مسیحى، ماند که در کار این دختر چه بکند. مؤذن مسلمانى، تازه به آن محل آمده بود و با صوت ناهنجارى اذان مى‌گفت. این مسیحى رفت به این مؤذن بدصدا پول داد و گفت با صداى بلند اذان بگو؛ آن مؤذن هم با صداى بلند اذان گفت. این دختر در خانه نشسته بود، یک وقت دید صداى ناهنجار منحوسى بلند شد. گفت این چیست؟ پدر گفت چیزى نیست، این مؤذن مسلمانهاست که دارد اذان مى‌گوید. گفت عجب! مسلمانها این‌طوریند؟ نتیجتاً عشق اسلام از دل او رفت!

فرمایشات رهبر معظم انقلاب در جمع روحانیون استان بوشهر ۱۳۷۰/۱۱/۱۰

گفت دختر چیست این مکروه بانگ                که به گوشم آمد این دو چار دانگ‏
من همه عمر این چنین آواز زشت‏                 هیچ نشنیدم درین دَیر و کُنشت‏
خواهرش گفتش که این بانگ اذان‏                 هست اِعلام و شعار مؤمنان‏
باورش نآمد بپرسید از دگر                           آن دگر هم گفت آرى اى پدر
چون یقین گشتش رخ او زرد شد                  از مسلمانى دل او سرد شد

«مثنوى معنوى، دفتر پنجم»

————————————————————-

پ.ن: مراقب باشیم صدای نامنحوس و اعمال زشت ما و یا حتی انجام دادن کارهایی که از عهده ما برنمیاد، باعث ریزش عده‌ای دیگر نشود.