پژوهشگروبلاگ شخصی قاسم صفایی نژاد

۳۰۳ مطلب با نشانه «نقل قول» ثبت شده است

نقل قول

ما را پیاده کرد سر سفره شما

 
باید مرا گلیم مسیر نگار کرد                          زیر قدوم فاطمی‌ات خاکسار کرد
مهر تو را بهشت بخواهد نمی‌دهم                  در ماجرای عشق نباید قمار کرد
فخر علی و فاطمه بر تو عجیب نیست             وقتی خدا به داشتنت افتخار کرد
من که به دست هیچ‌کسی رو نمی‌زنم           نانت مرا به شغل گدایی دچار کرد
هر چند آفریده خدا چهارده کریم                     اما یکی از آن همه را سفره‌دار کرد
ما را پیاده کرد سر سفره شما                      این کشتی حسین که ما را سوار کرد
باید به بازوی حسنی‌ات دخیل بست              ورنه نمی‌شود که جمل را مهار کرد
خشمت نیاز نیست در آنجا که می‌شود           با قاسم تو قافله را تار و مار کرد
ارزان تو را فروخت به حرف معاویه                    زهری به کام تشنه تو روزه‌دار کرد
زهری که می‌شکافت دل سنگ خاره را            در حیرتم که با جگر تو چه کار کرد
زهرا شنیده بود تنت تیر می‌خورد                   تابوت را برای همین با جدار کرد



* این شعر توسط حاج منصور در 28 صفر سال 88 خوانده شد.
 
 
 
 

 

نقل قول

تقصیر لب لعل نگار است...

امشب که شب اوج مناجات دل ماست            این مسجد و محراب خرابات دل ماست
با یار شب وصل و ملاقات دل ماست                بر مقدم دلدار مباهات دل ماست
حیف است که دور از رخ جانانه بمیرم               مگذار که پشت در میخانه بمیرم
امشب که در میکده عشق تو باز است             دست همه عشاق به سوی تو دراز است
یا رب سببی ساز شب ماه حجاز است             با حضرت معشوق شب راز و نیاز است
وقت است که بر مقدم جانانه بمیرم                 مگذار که پشت در میخانه بمیرم
ما طاقت یک جلوه دلدار نداریم                       حیف است که ما دیده دیدار نداریم
ظرفیت هم‌صحبتی یار نداریم                         با این همه با غیر حسن،‌کار نداریم
ای کاش که در عشق کریمانه بمیرم                مگذار که پشت در میخانه بمیرم
بدمستی ما را مکن ابراز نگارا                         با مستی مستان بنما باز مدارا
تقصیر لب لعل نگار است خدایا                       خجلت‌زده کن مثل همیشه تو گدا را
موسی صفت از جلوه پیمانه بمیرم                  مگذار که پشت در میخانه بمیرم
ای خوش سحری را که سر دار بمیرم               منصورم و چون میثم تمار بمیرم
در حال ثناخوانی دلدار بمیرم                         سخت است که بیمار و گنهکار بمیرم
مجنون شده با دل دیوانه بمیرم                       مگذار که پشت در میخانه بمیرم
آن بنده زشتم که خریدار ندارم                       برده نفروشیم که بازار ندارم
از خدمت ارباب کَرَم، عار ندارم                        در کوله به جز توشه‌ای از خار ندارم
خوب است که در کنج همین خانه بمیرم           مگذار که پشت در میخانه بمیرم
بدتر ز من ای خالق بخشنده نداری                  همچون من خودباخته، شرمنده نداری
مأموریت حضرت موسی است بهانه                 در خلقت خود بدتر از این بنده نداری
بیمارم و در پای طبیبانه بمیرم                         مگذار که پشت در میخانه بمیرم


 

* این شعر در شب 16 رمضان سال 88 توسط حاج منصور خوانده شده است.

نقل قول

دنیا غم تو نیست که نتوان از آن گذشت

 
عمر کساد من همه اندر زیان گذشت                        پیری ز راه آمد و عمر جوان گذشت
دل دست و پا به خون زد و آن مهربان گذشت             دوش از نظر خیال تو دامن‌کشان گذشت
                                   اشک آنقدر دوید ز پی کز فغان گذشت
در راه تو ز عالم و آدم گذشته‌ایم                             ای زخم عشق, با تو ز مرحم گذشته‌ایم
چون آب از سر همه عالم گذشته‌ایم                        تا پر فشانده‌ایم ز خود هم گذشته‌ایم
                                   دنیا غم تو نیست که نتوان از آن گذشت
از بس که در محیط کَرَم آفریدی‌ام                            بخشیدی‌ام چنان که از اول ندیدی‌ام
من آن سیاه‌کار پر از روسپیدی‌ام                             دارد غبار غافله‌ای ناامیدی‌ام
                                   از پا نشسته‌ایم که ز عالم توان گذشت
قربانی از معالجه منت نمی‌کشد                             مسکین دوست رخت به دولت نمی‌کشد
کارم به وصل دوست به صحبت نمی‌کشد                  برق و شراب محمل فرصت نمی‌کشد
                                 عمری نداشتم که بگویم چه‌سان گذشت
تا آمدم به خویش بجنبم، نگار رفت                           چون حوصله ز سر، ز کفم اختیار رفت
بیدار تا شدم همه گفتند یار رفت                             تا غنچه دم زند ز شکفتن، بهار رفت
                                 تا ناله گل کند ز جرس کاروان گذشت
ز ملک تو برون نشدم قدر یک نفس                          از درگه تو نیست مرا راه پیش و پس
از شعله ره نبَرد به جایی وجود خس                        بیرون نتاخته است از این عرصه هیچ‌کس
                               واماندنی است اینکه تو گویی فلان گذشت
لب تر نکرده‌ایم ز دریای شور خلق                           پایی نبسته‌ایم در این راه دور خلق
انصاف نیست از تو ببُریم به زور خلق                        ای معنی آب شو به ننگ شعور خلق
                               انصاف نیست آب شدم از جهان گذشت
هر پیر مو سپید چراغ هدایت است                         هر سلسله ز موی عزیزان روایت است
از بحر حادثات چه جای شکایت است                      یک نقطه پر ز آبله پا، کفایت است
                            زین بحر همچو موج گوهر می‌توان گذشت
دل را که در معامله شعله، سوختم                         فرصت نبود تا که بگویم فروختم
لب را چو زخم تازه به تعجیل دوختم                         دلدار رفت و من به وداعی نسوختم
                            یا رب چه بد بر من آتش به جان گذشت
 
نقل قول

من ز هر سنگ، چنان آب روان می‌گذرم...

هر شب از خواب چو رخسار بتان می‌گذرم                همچو تجّار ز کالای گران می‌گذرم
نشکستم سر مویی دل کس را زین رو                     از پل روز جزا هم نگران می‌گذرم
عمر آن‌قدر ندارم که به من دل بندی                        من چنان خنده‌ی آن غنچه‌دهان می‌گذرم
ضبط لب می‌کنم از بیم سخن‌های گزاف                  من ز ترس ضرر از خیر دکان می‌گذرم
اوّل وقت بدست آر دلم را ای دوست                        ورنه چون وقت فضیلت به اذان می‌گذرم
کینه‌ی سنگدلان را نگرفتم در دل                             من ز هر سنگ، چنان آب روان می‌گذرم
 
 
 
نقل قول

هر قدم در نظر یار حسابی دارد

جز به کوی تو ندیدیم که آهی گیرند                   به سرشکی ز گدا, بار گناهی گیرند
عمل کوچک ما را به بزرگی بخرند                      دانه ی اشک مرا فوج سپاهی گیرند
هر قدم در نظر یار حسابی دارد                        کِی تلاش دل ما را به تباهی گیرند؟
جز سر کوی تو ای رحمت بی حد و حساب         عاشقان تو محال است پناهی گیرند
حالت چهره بیان می کند اسرار درون                 کِی دگر از دل بیمار، گواهی گیرند؟
ای خوش آنان که در این خدمت خود دائمی‌اند     عاقبت از در ِ تو منصب شاهی گیرند
دارم امید که از مرحمت حضرت دوست               دست این خاک نشین را به نگاهی گیرند